środa, 11 grudnia 2013

#17 Bagażowy

Cześć, Mam 21 lat.  Jeśli dzisiejsza młodzież jest romantyczna, emocjonalna, urocza, czuła i wrażliwa oraz szlachetna to możesz mówić na mnie: Socjopata. 


Jestem młody. Mówią, że w cierpieniu dojrzewa się dwa razy szybciej. Cały tekst poniżej, to tylko część mojego Bagażu, który dźwigam na co dzień.



"Koloru, Twoje poliki, są wiśni,
gdy idziesz do podstawówki i jesteś inny, niż wszyscy."


Kim jestem? Moi koledzy mieli pieniądze, ja nie prosiłem Mamę o złotówkę, bo wiedziałem, że nie miała. Ciężko utrzymać piątkę dzieci z pensji przedszkolanki i mechanika który dostawał lekko ponad najniższą krajową. Ciężko mieszkać w 7 osób w dwupokojowym mieszkaniu blokowym. Ciężko było żyć na moim osiedlu nie paląc, nie pijąc, nie będąc wandalem. Ciężej było moim rodzicom, iż musieli znosić skargi wszystkich sąsiadek na mnie, mimo wszystkich innych problemów. Musieli słuchać, że ich syn pobił kogoś, że ich syn zaczął palić papierosy w pierwszej podstawówce. Musieli słuchać moich kłamstw, a ja musiałem znosić ból, który zadawał mi mój ojciec w ramach kary. Ciężko było żyć, nienawidząc swojego ojca, lecz pewnie ciężej było mojemu koledze wnosić swojego pijanego ojca na pierwsze piętro do domu. Ja przynajmniej Ojca miałem, on mimo że miał, to nie mógł tego odczuć.Wychodziłem rano wracałem wieczorem. Nie chciałem siedzieć w domu. Młodszy brat? biłem się z nim ciągle. On mówił do mnie "krzywa japa" ja w japę go uderzałem. Sumienie? na blokach tego się nie nauczysz. Ponoć uderzyć brata, to gorzej niż popełnić samobójstwo. To nie wszystko, byłem gorszy od innych. Byłem najgorszy, a przynajmniej tak się czułem. Dlaczego? możesz stwierdzić że robię z siebie męczennika, ale ty nie odziedziczyłeś wady genetycznej po swojej babci, przez co byłeś obiektem pośmiewisk. Na piątkę dzieci musiało trafić na mnie, Bóg mnie kocha. Przychodziłem do szkoły i mimo, że miałem kolegów, to śmieli się czasem z tego.


"Przyzwyczaiłem się i kiedy miał nowy dowcip pupil
Mówiłem "Krzywą buzię mieć wolę, niż być głupi"."

Miałem kolegów starszych i młodszych z którymi spędzałem czas na osiedlu. Moje dzieciństwo to loteria, jednego dnia grałem z kimś w zośkę pod blokiem, chwaliłem mu się, co nowego się nauczyłem, by dostać od starszych kolegów pochwalę, ponieważ od rodziców ich nie dostawałem. Drugiego dnia widzę tą samą osobę z pętlą na szyi wiszącą w lesie przy blokach. Przyjaciół tu nie znajdziesz, twierdziłem że mam jednego. Po 18 latach znajomości pokazał kły. Kolega też ponoć miał. Zrobił domówkę, a przyjaciele, gdy zobaczyli iż jest pijany, wyciągnęli od niego pin do karty bankomatowej i wyciągnęli całe jego pieniądze. Dziewczyna go rzuciła, gdy opłacił jej prawo jazdy i udało się jej zdać. + Masa innych faktów, o których wiem tylko ja i nikt więcej na osiedlu, nawet rodzina, nawet nie wiedzą przyjaciele. Wiem ponieważ często odwoziłem go do domu z pobliskiego miasta, gdy był pijany. Skończył podobnie do poprzedniego kolegi z pętlą na szyi. Myślałem że jak pójdę do gimnazjum to czasy się zmienią, wszystko będzie dobrze. Straciłem następnego kolegę, który skończył ze sobą w ten sam sposób. Życie jest przykre, zakończyć swoje istnienie w wieku 14 lat. Będąc młodym nie wiedziałem, dlaczego Milena zasłaniała blizny swetrem na swoim ciele. Nie wiedziałem też dlaczego Zbyszek wtedy nie pojawił się w szkole, mimo iż mieliśmy grać razem w ręczną na wf-ie. Moi koledzy z którymi się wychowywałem spędzając całe dnie, kiedyś mówili że będą szefami w dobrych firmach i będą zarabiać tyle floty że będą mieli wszystko. Teraz pytają mnie czy mam pożyczyć pieniądze do jutra, bo swoje już całe przepili. Marcin mimo że już Ojca nie ma, dokonał czegoś, czego nie był w stanie dokonać żaden polak, a ponoć tutaj jest tylko Patologia...Tata pewnie jest z niego dumny tam na górze. Ania zawsze mówiła, że chce mieć przystojnego faceta, który będzie ją kochał, z tej miłości straciła cnotę w podstawówce, później miało ją pół osiedla. Michał był narkomanem. Pił, ćpał i tak w kółko ale miał niezwykły talent, rzeźbił lepiej niż 3/4 ludzi w Polsce, gdyby nie jego brat leżałby teraz zaćpany na śmierć pod klatką blokową. Co się stało ze mną? skoro wychowywałem się wśród takich ludzi. Czytaj dalej... Mówiłem o tym na maturze ustnej, komisja gratulowała mi osobiście podając mi dłoń. Przypadków jest cała masa, a ja znam je doskonale, dlatego tak szanuję życie, z tego powodu często odmawiam, gdy wciągają mnie by się uchlać, wylewam wódkę za moich kolegów, których już nie ma.


"To bezsens chłopaku, mimo całego syfu
  nie rób sobie krzywdy przez rzeczy na które nie masz wpływu..."



Dodatkowo moje pochodzenie mówiło za siebie, najbardziej patologiczne osiedle w powiecie? zdanie mają o tym wasi rodzice, wy raczej nie wiecie zbyt wiele. Waszego snu nie przerywały strzelaniny o 2 w nocy na osiedlu, czy tak zwane ustawki między miejscowe. Ludzie boją się tu przyjeżdżać, ludzie nie boją się o tym mówić źle, bo przecież każdy mówi źle, czyli to dla nich normalne. Ludzie błądzą, dlatego nie utożsamiam się z nikim. Wyobraź sobie sytuację, gdy idziesz na praktyki i twój opiekun się pyta skąd jesteś, gdy mu odpowiesz patrzy na ciebie z pogardą, traktuje Cię gorzej, zadając pytanie "jak tam nie powiesił się u was nikt ostatnio...?", a tobie przed oczami w tym momencie wyświetlają się koledzy, którzy odeszli. De facto, przykro mi było. Nie mogłem z tym nic zrobić. Moja wada? Operacja, była niemożliwa, a nawet jeśli byłaby możliwa, to nie byłoby stać moich rodziców na to. Zacząłem grać w nogę, grałem zawsze w pierwszym składzie - osiedlowy talent + mój dobry kolega, który też jak większość tutaj, miał ojca alkoholika. Zdobyłem szacunek na osiedlu, choć nadal zdarzało się, że ktoś mnie obrażał z powodu mojej wady, lecz wtedy już uśmiechałem się do nich, bo szkoda słów. Szkoła średnia, w końcu było stać moich rodziców na aparat, choć przy tak wielkiej wadzie wyleczenie całkowite nie było możliwe, pięciu lekarzy spasowało twierdząc, że to niemożliwe, kto im dał dyplom... Straciłem już nadzieję że będę "normalny".

"Dlaczego siedzisz do północy znów mały,
dlaczego męczysz oczy i otwierasz wszystkie rany

ciemną nocą... to jakaś autoagresja?
nie szukasz wyjścia, budujesz labirynty..."



Pisząc to wszystko nie czuję się jakbym miał kluskę w gardle, lecz jakby mi ktoś do przełyku włożył gruz owinięty kolczastym drutem. Miłosne zawody są niczym w porównaniu z tym wszystkim, raczej się uśmiecham, gdy w tym przypadku mi coś nie wyjdzie. Wracając do mojej wady. Po długim czasie znalazła się Pani, która wątpiła, że się to uda,  lecz podjęła wyzwanie ze zwątpieniem w oczach. Zrobiło się jej tak szkoda, gdy patrzyła w moje błękitne oczy, widziała w nich cierpienie, darzyła mnie współczuciem, przez co nie brała od nas żadnych pieniędzy za wizytę, gdzie od innych chciała po ok. 200 zł. Moją wadę w 40 % zminimalizowano, za co kupiłem tej Pani na koniec kuracji, piękny bukiet kwiatów. Cieszyła się z miłego gestu ponieważ nie miała męża, ja też cieszyłem się w pewnym stopniu, choć na zdjęciach nadal nie wyglądałem naturalnie. Rozmawiając z kimś starałem się stać przodem zamiast bocznym profilem. Widziałaś kiedyś płaczącego faceta, który nie płacze z powodu Bólu? jeżeli nie to szkoda, że nie byłaś wtedy przy mnie.



"Zabłądziłem wśród tych ulic, brudnych ulic
brudnych tak, że możesz brud przytulić... czujesz?"


Chodziłem do szkoły średniej, miałem beef z połową mojej klasy, ponieważ mogli pomiatać słabszymi, ja sobie na to nie pozwalałem. Spędzałem czas głównie z osobami z innych klas. Poznawałem masę ludzi, poznałem najładniejsze dziewczyny ze szkoły, za co znienawidziła mnie kolejna grupa ludzi. Ponieważ, wychodziłem czasem na spacer z dziewczynami, do których oni nie mieli startu. Żadnej nie kochałem po prostu lubię rozmawiać z kobietami, a one chyba widziały, iż mogą mi ufać. Dzięki Pani od Angielskiego zrodził mi się projekt w głowie. Zebrałem informacje, zacząłem działać, zacząłem się starać. Walczyłem rok o coś co nie dałoby mi nic prócz satysfakcji. Nie dało, ponieważ nie udało mi się. Przypadkiem podsłuchałem rozmowę rodziców, gdy wspominali, że to o co walczę jest niemożliwe, Tata się lekko podśmiewał z moich ambicji. To smutne, że nawet rodzina nie wierzy w ciebie. Minął drugi rok, coś ruszyło w tej sprawie. Okrzyknęli mnie przykładem współczesnej młodzieży w gazetach. Pokazałem, że mam iskrę, walczę o coś do końca, zamiast dużo mówić i błyszczeć.


"To czas gdy z nienawiścią chodziłem pod rękę...
oprócz mnie samego nikt nie wierzył we mnie..."



Nie kochali nas rodzice albo po prostu tego nie odczuwaliśmy, gdy mogliśmy porównać siebie do kolegów z dobrych domów. Dzięki temu wszystkiemu miałem ambicje pięć razy większe, niż moi koledzy. Nie miałem pieniędzy więc nie chodziłem na imprezy, szlifowałem talent. Dziewczyny zaczęły do mnie pisać i piszą do tej pory, koledzy zaczęli odzywać się, gdy zaczynałem coś osiągać, od 4 zwycięstw w szkolnych turniejach, przez występ na kilku koncertach w stolicy,  wywiady do artykułów, powiatowa gazeta, aż po zapisanie się w historii mojego rodzinnego miasta. Nazwali mnie prekursorem. Koledzy chcą stawiać wódkę, opić sukces, ludzie którzy mnie praktycznie nie znają z mojego osiedla też chcą stawiać wódkę i opić sukces. Rodzice zawsze narzekali, że syn się nie uczy, Ojciec wołał do mnie nie po imieniu, lecz "Ty głąbie". Teraz syn jest prymusem na najlepszej Polskiej uczelni. Dziekan mu powiedział, że widzi w nim potencjał. Znajomi zawsze chcieli tej Sławy,  lecz wyszło odwrotnie, gdy ja chciałem mieć tylko spokój, dlatego teraz mam tylu wrogów pośród bloków - Zawiść, Zazdrość, zmieszana z agresją. Wiedza oraz doświadczenia życiowe, to coś czego nie ukradnie mi dres pod blokową klatką...


"Warte nic milion w gaciach, przy miliardzie w rozumie..."


Tata nadal chyba nie czuje dumy z syna, Mama chwali się koleżankom. Ja po prostu robię to dla siebie, skąd we mnie taka iskra?  Nie miałem nic w dzieciństwie. Byłem najgorszy, teraz chcę być najlepszy. Rozwinąłem wyobraźnie, by patrzeć 10 lat w przód, by kreatywność nie miała końca. Czasem wydaje mi się że posiadam zdolność empatii, ponieważ rozumiem problemy innych ludzi. Wiem co ważne, lecz wiem też co ważniejsze. Byłem smutny przez całe dzieciństwo, gdzie dzieciństwo to najważniejszy okres życia człowieka. Teraz po 20 latach czekania, gdy operacja jest możliwa, by zneutralizować moją wadę, dzięki Tomkowi wiem że nie potrzebuję jej, chcę być sobą. Chcę budzić się rano i patrzeć w lustrze na tę krzywą japę. Nie muszę się nikomu podobać, akceptuję tych co lubią mnie za to jaki jestem, a nie za to jak wyglądam. Jak to powtarzał mój dziadek, " Liczy się gest" dlatego gest mam największy dla ludzi którzy potrafią mnie zaakceptować. Największy Gest mają Ci, którzy w życiu mają najmniej. Ja nadal nie chcę mieć nic więcej, niż dobry dom i kochającą rodzinę, ponieważ o szczęście ich zadbam osobiście, szczęście można zbudować. Widziałem jak wygląda rodzinne nieszczęście, więc wierzę że karma wróci i los się do mnie odwróci, bym mógł patrzeć na rodzinne szczęście.


"I teraz, kiedy mogę mówię "chuj w to"
chcę widzieć siebie, kiedy patrzę w lustro.
"


Stolica... Uśmiecham się, gdy tam jestem. Zawsze w przejściach, czy na uczelni, czy w autobusie, czy w sklepach przepuszczam kobiety, za co dostaję od nich uśmiech. Nie wiem czy istnieje takie słowo ale chyba jestem uśmiechoholikiem, jeśli chodzi o kobiety. Ponieważ, taki drobny gest z mojej strony, a każda z nich potrafi to docenić. W Ciemno mogę stawiać, iż życie w warszawie już je zniszczyło na tyle, że cieszą się z każdej miłej niespodzianki. Więc odpowiedz mi na jedno, dlaczego mała znowu jesteś smutna, najgorsze minęło, teraz może Cię spotkać tylko to co najlepsze. Ktoś zabrał Ci szczęście? teraz ono wróci i będzie go 2x więcej. Życie jest piękne i daje wiele możliwości, szkoda tracić czas na skraplanie bolesnych uczuć czy gorzkich emocji. Spójrz na taką Natalię, ma 23 lata. Miała faceta, twierdziła, że go kocha najmocniej na świecie, on też tak twierdził(faceci....) - Efekt przywiązania się do osoby. Miarą miłości nie jest ilość powtarzanego słowa "kocham" , lecz to ile w stanie jesteśmy zrobić dla drugiej osoby, mogąc w tej chwili robić cokolwiek innego. Natalia zaszła w ciążę, poroniła swoje pierwsze dziecko, a facet który twierdził że ją kocha, opuścił ją przed porodem. Mimo tego Natalia, wciąż potrafi obdarzyć uśmiechem. Ty wciąż myślisz, że masz problem ? powiem krótko. Nie widzę go.
Wybory czy zmiany są trudne, gdy umysł przyćmiewa depresja, żal, smutek, rozgoryczenie oraz wstręt do świata. Ja mogę tylko pisać we wpisach, jak można postąpić, a co powinnaś ty już wiesz to najlepiej...



"Chcesz, sprawdź mnie, mały test na zaufanie.
Chodź ze mną na chwilę Ty to moje postrzeganie.
Chcesz, zasłoń mi oczy, ja będę szedł jak ślepiec.
A co powinnaś, to Ty już wiesz to najlepiej..."




7 komentarzy:

  1. Tak cholernie smutny ten tekst. Twoja rodzina strasznie przypomina mi moją, na wsparcie Ojca nie ma co liczyć, ale nie chcę go nienawidzić, mimo że czasem wydaje mi się że on nienawidzi mnie. Ale masz rację, mam problem, ale jest niczym w porównaniu z problemami innych. Tyle pieprzonego zła na świecie, że Twoje, moje, wasze "smutne" dzieciństwo, niewiele znaczy na tle tego co dzieje się w świecie, są ludzie którzy nawet nie mieli szansy na jakiekolwiek dzieciństwo, więc trzeba wziąć się w garść i ruszać do przodu, a nie narzekać i martwić się opinią innych, niech gadają, niech sprawiają ból, podobno każdy ból czyni nas silniejszymi. Kiedyś będziemy jak ludzie ze stali!

    Piękny tekst, masz talent, powinieneś być szczęśliwym człowiekiem, bo masz coś czego nikt nigdy ci nie zabierze :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo trafny wniosek. Chodziło mi głównie o ukazanie tego, iż nasze problemy typu zerwanie z chłopakiem, czy kłócenie się z dziewczyną, czy to że ktoś nas nie lubi jest niczym w porównaniu z czym reszta w danej chwili walczy. Kilka moich koleżanek które studiują, wciąż biorą pieniądze od rodziców i piją za nie, chcąc więcej. Gdzie inna koleżanka zrezygnowała ze studiów bo jej rodzice mają kryzys i nie są w stanie opłacić jej szkoły, mimo iż chęci do nauki miała wielkie.


      Dzięki za opinię ;) Pozdrawiam

      Usuń
  2. Póki ciepło w mostku istnieje, gwiazdy nie chcą zasnąć, a chłód jutra chce odmrozić nam nosy- nie wolno wątpić. Na przekór i ponad to, niech błękitne oczy dalej oddychają ciepłym uśmiechem i co najważniejsze... Niech nigdy nie zgasną!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Piękne to co napisałeś! nie pogniewasz się jeśli sobie zapisze gdzieś to, żeby nie zapomnieć ?

      Usuń
  3. Kiedy zacząłem Cię czytać wiedziałem że jesteś genialny i od początku chciałem Cię poznać ponieważ utożsamiałem się z tym co piszesz. Teraz jednak widzę że nasza rozmowa byłaby najsmutniejszą rozmową na świecie . Hubert źle to zabrzmi i mam nadzieje że zrozumiesz ale dobrze jest wiedzieć że ktoś miał podobnie jak Ty sam i mimo wszystko potrafił wyjść na ludzi , że ten cały syf go nie pochłonął i Twoje wysiłki by podnieść się za każdym razem nie idą na marnę , teraz wiem że nawet gdy ludzie kopią Cię kiedy próbujesz się podnieść nie możesz się poddać . Dzięki Tobie wiem ze trzeba zacisnąć pięści , dławić w sobie smutek i iść przed siebie . Nie przestawaj robić tego co robisz , a jestem pewny że zajdziesz daleko ! Powodzenia mistrzu ;)

    OdpowiedzUsuń
  4. Kiedy nowy post ? Doczekać się nie mogę już :)

    OdpowiedzUsuń